– Dzień dobry, chciałem się zapisać na rehabilitację.
– Dzień dobry. Niestety, ale wolne miejsca mamy dopiero w maju przyszłego roku.
– Ale do tego czasu to ja mogę już nie żyć.
– To zapiszę pana ołówkiem, żeby łatwo można było wymazać.
Niby śmieszne, a jednak nie do końca. Takie dialogi często można usłyszeć w ośrodkach rehabilitacji świadczących usługi w ramach NFZ. Rehabilitacja po urazie kręgosłupa czy w sytuacji prostej, ale bolesnej dyskopatii, wykonana w kilka miesięcy po wystąpieniu dolegliwości to poważny problem nie tylko dla pojedynczego pacjenta (uniemożliwia szybki powrót do zdrowia), ale dla całego społeczeństwa (generuje straty w wielu obszarach).
8 milionów obywateli Polski cierpi na różnego rodzaju problemy i zaburzenia psychiczne. To jedna czwarta Polaków, przy czym statystyki te nie uwzględniają dzieci i młodzieży. Wówczas – jak szacuje Instytut Psychiatrii i Neurologii – liczba ta wzrosłaby do 12 milionów.
Wyobraź sobie następującą sytuację. Popełniłeś przestępstwo. Stajesz przed sądem i sędzia oświadcza, że Kodeks karny za popełnione przez ciebie przestępstwo przewiduje wyrok wyłącznie w postaci trzech lat więzienia i – co więcej – od tego wyroku nie przysługuje odwołanie. Sędzia oświadcza też, że w zasadzie w tej sytuacji nie ma sensu przesłuchiwanie stron (w tym ciebie), bo ze względu na charakter przepisów prawa w rozpatrywanej sprawie sędzia może wydać jedynie wyrok więzienia na trzy lata. Ty próbujesz protestować oświadczając, że istnieją poważne okoliczności łagodzące. Tłumaczysz, że działałeś w dobrej wierze, że twój adwokat także chciałby wygłosić mowę obrończą, w której powoła się na cały szereg argumentów przemawiających na twoją obronę. Sędzia jest nieugięty: „Ale po co, skoro ja i tak nie mam żadnego prawnego manewru? Przepis jest jednoznaczny i dopóki prawodawca go nie zmieni, wyrok musi brzmieć: trzy lata więzienia”.
W 2015 roku rząd wydał zalecenia w sprawie stosowania przez administrację rządową klauzul społecznych w zamówieniach publicznych. Przyjęto plan, zgodnie z którym 10% zamówień publicznych miało uwzględniać cele społeczne. W celu realizacji rządowego planu kierownicy jednostek administracji państwowej zostali zobowiązani do analizowania możliwości zastosowania klauzul społecznych we wszystkich postępowaniach o udzielenie zamówienia publicznego, w szczególności w zakresie usług edukacyjnych i szkoleniowych, reklamowych, sprzątania i zarządzania mieniem, publikowania i drukowania, usług komputerowych, ochroniarskich, konserwacyjnych i naprawczych, telekomunikacyjnych, restauracyjnych oraz cateringowych.
Trwa społeczna debata nad metodami zwiększenia wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych. Ruszyły trzy programy PFRON, których celem jest zwiększenie zatrudnienia osób z orzeczeniem o niepełnosprawności. Każdy z przedstawionych programów PFRON posiada tzw. twarde wskaźniki celu, czyli liczbę osób niepełnosprawnych, które winny znaleźć pracę, jeśli program osiągnie założone cele.
W imieniu Platformy Integracji Osób Niepełnosprawnych zapraszamy do zapoznania się z programem seminarium pt. „Rehabilitacja kompleksowa wyzwaniem na miarę XXI wieku”, które odbędzie się 17 maja 2017 roku w Pałacu Lubomirskich w Warszawie. Celem seminarium jest upowszechnianie wiedzy na temat rehabilitacji kompleksowej, której zadaniem jest przywrócenie sprawności i możliwości samodzielnego funkcjonowania w społeczeństwie osobie, która w wyniku przebytej choroby lub urazu je utraciła.
Polska Organizacja Pracodawców Osób Niepełnosprawnych wyznaczyła nowy termin II Kongresu Pracodawców Osób Niepełnosprawnych. Wspólny Kongres POPON-u oraz Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej pt. „Kierunki zmian w systemie rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych” odbędzie się w 23 maja 2017 r. w sejmowej Sali Kolumnowej (zobacz: 
Rozpoczęły się prace nad reformą orzecznictwa o niepełnosprawności. Zakończenie prac wyznaczono na koniec bieżącego roku. Pomysłodawcy tej reformy ujawnili już niektóre kierunki prac. Jednym z ważniejszych pomysłów jest idea połączenia istniejących obecnie systemów orzeczniczych. Oznacza to, że zespół pracuje nad systemem, który z jednej strony będzie orzekał o niezdolności do pracy (obecnie jest to w gestii orzecznictwa ZUS), z drugiej zaś o zdolności do zatrudnienia i wynikających stąd systemach wsparcia, jakie umożliwią orzeczonej osobie powrót i utrzymanie się na rynku pracy (dzisiaj jest to w gestii powiatowych komisji ds. orzekania o niepełnosprawności).
Większość posłów i senatorów – prócz udziału w posiedzeniach plenarnych i posiedzeniach komisji – przynależy także do mniejszych zespołów parlamentarnych. Za członkostwo w nich parlamentarzyści nie otrzymują wynagrodzenia, lecz mimo to tworzą ich setki, gdyż – jak tłumaczą eksperci – udział w nich przyczynia się do zmiany zakorzenionego w społeczeństwie negatywnego wizerunku polityka. W efekcie z kadencji na kadencję działa coraz więcej takich zespołów. W przypadku obecnej kadencji do tej pory powstały 173 zespoły parlamentarne, w tym kilkanaście zajmujących się tematyką niepełnosprawności.