Coraz większymi krokami zbliża się koniec roku – czas podsumowań, przemyśleń i refleksji. Co w mijającym roku udało się osiągnąć Parlamentarnemu Zespołowi ds. Osób Niepełnosprawnych oraz jakie są jego plany na rok kolejny? O te i inne kwestie zapytaliśmy Jana Filipa Libickiego, senatora Platformy Obywatelskiej oraz przewodniczącego tegoż Zespołu.
Archiwa kategorii: OPINIE
Czas stworzyć kompleksowy system wsparcia osób niepełnosprawnych
7 grudnia 2016 r. w Senacie odbyła się konferencja „Zdrowie, aktywność, konstruktywność. Wyzwania polityki zdrowotnej i społecznej wobec osób niepełnosprawnych” zorganizowana przez Marszałka Senatu Stanisława Karczewskiego wspólnie z Przewodniczącym Koalicji na rzecz Zdrowego Starzenia się i Prezesem Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.
Urzędnicy i pracodawcy. Co kraj, to obyczaj, czyli Himalaje biurokracji
Belgia
Mój przyjaciel kilkadziesiąt lat temu wyemigrował do Belgii. Tam, aby utrzymać siebie i swoją rodzinę, założył firmę. Po kilku tygodniach prowadzenia działalności w firmie pojawił się przedstawiciel władz miasta z zapytaniem, jak władze miasta mogą mu pomóc w odniesieniu sukcesu w prowadzonej działalności. Mój przyjaciel nie ukrywał zdziwienia taką postawą zarządu miasta. Wszak pochodził z kraju, w którym władza (w tamtym czasie zwana socjalistyczną), jeśli interesowała się przedsiębiorcą to tylko w określonym celu. Jeszcze większe zdziwienie ogarnęło mojego przyjaciela, gdy kilka miesięcy później pojawiła się w jego firmie kontrola z urzędu skarbowego. Wizyta ta została zapowiedziana z dwutygodniowym wyprzedzeniem, co pozwoliło na uporządkowanie przeznaczonych do kontroli obszarów działalności. Zdziwienie mojego kolegi wywołał nie sam fakt pojawienia się kontroli – to rzecz absolutnie normalna – lecz to, co nastąpiło w jej wyniku. Kontrolerzy w sposób kulturalny, by nie powiedzieć przyjazny, merytoryczny i kooperatywny, skrupulatnie sprawdzili kluczowe obszary działalności firmy, sporządzili stosowny protokół, a na koniec – i to był powód zdziwienia – przekazali przyjacielowi szczegółowe uwagi i instrukcje unikania w dalszej działalności popełnionych błędów. I to wszystko. Żadnych kar, żadnych połajanek, żadnych sankcji. Można powiedzieć: pełna kultura, świadomość wspólnych interesów państwa i przedsiębiorcy oraz roli tego ostatniego w budowaniu dobrobytu całego społeczeństwa.
Subwencja płacowa: zamiast efektu zachęty jest efekt zniechęty
Ewa Brożyna
Anna Pałecka-Błaszczyk
Zwrot dofinansowań wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych jest w ostatnim czasie gorącym tematem, który szczególnie interesuje naszych czytelników, w tym przedsiębiorców. Wiadomo, że do tak drastycznej sytuacji doprowadziły i doprowadzają przepisy ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych zmienione w okresie rządów koalicji Platformy Obywatelskiej i Polskiego Stronnictwa Ludowego.
Jakie są powody zwrotu dofinansowania wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych? Jak ten problem można byłoby rozwiązać? Jak powinny być skonstruowane przepisy w tym zakresie? Czy wprowadzona podczas ostatniej nowelizacji ustawy o rehabilitacji możliwość jednorazowego rozłożenia na raty zwrotu dofinansowania wynagrodzeń jest tylko tymczasowym rozwiązaniem problemu?
O tych i innych sprawach rozmawiamy z paniami: Ewą Brożyną, prawnikiem i Anną Pałecką-Błaszczyk, radcą prawnym, które prowadząc firmę ONLEX w Warszawie świadczą usługi prawne i szkoleniowe pracodawcom zatrudniającym osoby niepełnosprawne[1].
Zmienna opinia BON: najpierw sankcji nie ma, potem jednak są, czyli chaos interpretacyjny
Z nowego stanowiska Biura Pełnomocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych (BON) wynika, że za niewystawienie kontrahentom informacji o udzielonych ulgach pracodawcy grozi kara finansowa. Wcześniej BON utrzymywał, że niewystawienie wszystkim klientom druków INF-U nie jest sankcjonowane.
Dochodząc do wniosku, że brak wystawienia informacji o uldze będzie obarczony karą, Biuro podzieliło stanowisko Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Zaistniały chaos interpretacyjny wprawia w konsternację pracodawców.
Czy możliwa jest synergia otwartego i chronionego rynku pracy?
Rozmowa z dr. Tadeuszem Majewskim[1], byłym ekspertem Międzynarodowej Organizacji Pracy.
Jan Lach: Każda osoba niepełnosprawna, zgodnie z Konwencją Organizacji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych ratyfikowaną przez Polskę w 2012 r., ma – na zasadzie równości z innymi osobami – prawo do pracy, a także do możliwości zarabiania na życie poprzez pracę swobodnie wybraną lub przyjętą na rynku pracy oraz w otwartym, integracyjnym i dostępnym dla osób niepełnosprawnych środowisku pracy. Jednym słowem, ma prawo do pracy na otwartym rynku pracy.
Dr Tadeusz Majewski: Osoby niepełnosprawne mają zagwarantowane prawo do pracy nie tylko we wspomnianej Konwencji, ale również w innych międzynarodowych, w tym unijnych dokumentach, a także w krajowych systemach prawnych.
Istnieje wyraźna tendencja do zatrudniania osób niepełnosprawnych na otwartym rynku pracy razem z osobami pełnosprawnymi. Jest to dążenie do realizacji zasady integracji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych.
Trzeba jednak wyraźnie podkreślić, że jeżeli osoby niepełnosprawne mają pracować w zakładach otwartego rynku pracy, to ich kształcenie zawodowe, a zatem i umiejętności zawodowe muszą uwzględniać podstawowe zasady i wymagania otwartego rynku pracy, czyli konkurencyjność i wydajność pracy.