W ubiegłym tygodniu na łamach WatchDogPfron opublikowaliśmy listę 50 organizacji pozarządowych (NGO), które w latach 2008-2015 otrzymały największe dofinansowanie od Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Z danych, które udało nam się uzyskać od Funduszu, wynika, że na przestrzeni ostatnich ośmiu lat PFRON przekazał organizacjom pozarządowym 1,315 mld zł, z czego ponad 571 mln zł trafiło w ręce zaledwie 50 podmiotów. Publikując dane zastanawialiśmy się, na co zostały wydane te pieniądze, ilu niepełnosprawnych z nich skorzystało i czy Fundusz sprawuje kontrolę nad realizacją powierzonych organizacjom pozarządowym projektów. Poruszony przez nas temat wzbudził spore zainteresowanie wśród Czytelników. Byli wśród nich jednak i tacy, którzy zarzucili nam, że nie podjęliśmy dostatecznego wysiłku, by sprawdzić, na co zostały spożytkowane środki. Otóż – drodzy Czytelnicy – zapewniamy, że taką próbę podjęliśmy. Problem jednak w tym, że nasze poszukiwania nie przyniosły odpowiedzi na nurtujące nas pytania…
Miesięczne archiwum: luty 2016
81% uczestników sondażu WatchDogPfron uważa, że środki PFRON są wydawane nieracjonalnie
81% czytelników WatchDogPfron twierdzi, że środki, którymi dysponuje Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, wydawane są nieracjonalnie – wynika z sondażu przeprowadzonego między 26 stycznia a 9 lutego 2016 roku.
Zmień przeciwności na możliwości
W kolejnej części cyklu „Wymiary niepełnosprawności” prezentujemy sylwetkę Aimee Mullins – modelki, aktorki, sportowca i prekursora nowego rodzaju myślenia o protetyce. Aimee urodziła się bez kości strzałkowej, w wyniku czego jej nogi zostały amputowane poniżej kolan. Dziś stara się przekonać świat, że niepełnosprawność to wyzwanie, które w gruncie rzeczy stanowi coś dobrego. „Życie niesie przeciwności i wyzwania. Nie należy deprecjonować czy negować trudnych chwil, widzieć w nich coś, co należy ominąć i zapomnieć, ale szukać szans ukrytych w przeciwnościach. Zamiast pokonywać przeciwności i trudności, otwórzmy się na nie, weźmy się z nimi za bary. Przeciwności to nie przeszkody, które trzeba ominąć, żeby móc żyć dalej. One stanowią część naszego życia, dają nam poczucie siebie i własnej mocy. Są to zmiany, do których po prostu jeszcze się nie przystosowaliśmy. Dla mnie są jak mój cień. Czasami widzę go dużo, czasami malutko, ale zawsze jest ze mną” – zaznacza. „Z czasem moje myślenie o niepełnosprawności zmieniło się. Jeśli ktoś zapytałby mnie, gdy miałam 15 lat, czy zamieniłabym protezy na nogi z ciała i kości, nie wahałabym się ani sekundy. Wtedy dążyłam do „normalności”. Dziś już nie jestem pewna, jak odpowiedziałabym na to pytanie” – dodaje.
Alina Wojtowicz-Pomierna odwołana ze stanowiska zastępcy dyrektora Biura Pełnomocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych
Alina Wojtowicz-Pomierna została odwołana z pełnionej dotychczas funkcji zastępcy dyrektora Biura Pełnomocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych. Obecnie na czele Biura stoi Mirosław Przewoźnik (zobacz: Mirosław Przewoźnik na czele Biura Pełnomocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych). Jego jedynym zastępcą jest Krzysztof Kosiński. W chwili obecnej Biuro zatrudnia ponad 50 pracowników, z czego ponad 13% to osoby niepełnosprawne.
1 mld 315 mln zł przekazał PFRON organizacjom pozarządowym (NGO)
PFRON wspiera pracodawców zatrudniających osoby z różnymi rodzajami niepełnosprawności oraz organizacje pozarządowe działające na ich rzecz. W latach 2008 – 2015 wsparcie dla 956 organizacji wyniosło łącznie 1.315.678.733,69 zł, z czego:
– powyżej 1 mln zł otrzymało 311 organizacji na kwotę 1.143.890.224,94 zł,
– 571.918.954,42 zł trafiło w ręce zaledwie 50 podmiotów.
Nonsensy systemu rehabilitacji zawodowej
Polski system rehabilitacji zawodowej opiera się na zasadzie finansowego wsparcia zatrudnienia osób z niepełnosprawnością. U źródeł tej zasady leży przekonanie, że osoba z niepełnosprawnością legitymuje się cechami skutkującymi podwyższonymi kosztami jej zatrudnienia. Tak więc, aby stworzyć jej szanse otrzymania i utrzymania pracy, system oferuje pracodawcy dofinansowanie części kosztów jej płacy, rekompensując w ten sposób różnicę w wydajności, poziomie absencji i dodatkowych uprawnieniach pracowniczych przysługujących pracownikowi z orzeczoną niepełnosprawnością. I takie założenie jest z pewnością słuszne. Problem zaczyna się w momencie, gdy posiadana przez pracownika niepełnosprawność w żadnym lub tylko znikomym stopniu wpływa na możliwość wykonywania pracy. Nie powstaje wtedy problem rekompensowania pracodawcy wyższych kosztów zatrudnienia takiego pracownika.