7 grudnia 2016 r. w Senacie odbyła się konferencja „Zdrowie, aktywność, konstruktywność. Wyzwania polityki zdrowotnej i społecznej wobec osób niepełnosprawnych” zorganizowana przez Marszałka Senatu Stanisława Karczewskiego wspólnie z Przewodniczącym Koalicji na rzecz Zdrowego Starzenia się i Prezesem Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.
Urzędnicy i pracodawcy. Co kraj, to obyczaj, czyli Himalaje biurokracji
Belgia
Mój przyjaciel kilkadziesiąt lat temu wyemigrował do Belgii. Tam, aby utrzymać siebie i swoją rodzinę, założył firmę. Po kilku tygodniach prowadzenia działalności w firmie pojawił się przedstawiciel władz miasta z zapytaniem, jak władze miasta mogą mu pomóc w odniesieniu sukcesu w prowadzonej działalności. Mój przyjaciel nie ukrywał zdziwienia taką postawą zarządu miasta. Wszak pochodził z kraju, w którym władza (w tamtym czasie zwana socjalistyczną), jeśli interesowała się przedsiębiorcą to tylko w określonym celu. Jeszcze większe zdziwienie ogarnęło mojego przyjaciela, gdy kilka miesięcy później pojawiła się w jego firmie kontrola z urzędu skarbowego. Wizyta ta została zapowiedziana z dwutygodniowym wyprzedzeniem, co pozwoliło na uporządkowanie przeznaczonych do kontroli obszarów działalności. Zdziwienie mojego kolegi wywołał nie sam fakt pojawienia się kontroli – to rzecz absolutnie normalna – lecz to, co nastąpiło w jej wyniku. Kontrolerzy w sposób kulturalny, by nie powiedzieć przyjazny, merytoryczny i kooperatywny, skrupulatnie sprawdzili kluczowe obszary działalności firmy, sporządzili stosowny protokół, a na koniec – i to był powód zdziwienia – przekazali przyjacielowi szczegółowe uwagi i instrukcje unikania w dalszej działalności popełnionych błędów. I to wszystko. Żadnych kar, żadnych połajanek, żadnych sankcji. Można powiedzieć: pełna kultura, świadomość wspólnych interesów państwa i przedsiębiorcy oraz roli tego ostatniego w budowaniu dobrobytu całego społeczeństwa.
Spółdzielnie socjalne szansą na zatrudnienie dla osób niepełnosprawnych?
24 listopada w Radomiu odbyła się konferencja „Spółdzielnie socjalne osób prawnych miejscem reintegracji społeczno-zawodowej osób niepełnosprawnych – od terapii zajęciowej do pracy zawodowej” zorganizowana przez Wydział Nauk Ekonomicznych i Prawnych Uniwersytetu Technologiczno-Humanistycznego im. Kazimierza Pułaskiego w Radomiu oraz Krajowy Związek Rewizyjny Spółdzielni Inwalidów i Spółdzielni Niewidomych. Patronat honorowy nad wydarzeniem objął Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.
Subwencja płacowa: zamiast efektu zachęty jest efekt zniechęty
Ewa Brożyna
Anna Pałecka-Błaszczyk
Zwrot dofinansowań wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych jest w ostatnim czasie gorącym tematem, który szczególnie interesuje naszych czytelników, w tym przedsiębiorców. Wiadomo, że do tak drastycznej sytuacji doprowadziły i doprowadzają przepisy ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych zmienione w okresie rządów koalicji Platformy Obywatelskiej i Polskiego Stronnictwa Ludowego.
Jakie są powody zwrotu dofinansowania wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych? Jak ten problem można byłoby rozwiązać? Jak powinny być skonstruowane przepisy w tym zakresie? Czy wprowadzona podczas ostatniej nowelizacji ustawy o rehabilitacji możliwość jednorazowego rozłożenia na raty zwrotu dofinansowania wynagrodzeń jest tylko tymczasowym rozwiązaniem problemu?
O tych i innych sprawach rozmawiamy z paniami: Ewą Brożyną, prawnikiem i Anną Pałecką-Błaszczyk, radcą prawnym, które prowadząc firmę ONLEX w Warszawie świadczą usługi prawne i szkoleniowe pracodawcom zatrudniającym osoby niepełnosprawne[1].
Zmienna opinia BON: najpierw sankcji nie ma, potem jednak są, czyli chaos interpretacyjny
Z nowego stanowiska Biura Pełnomocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych (BON) wynika, że za niewystawienie kontrahentom informacji o udzielonych ulgach pracodawcy grozi kara finansowa. Wcześniej BON utrzymywał, że niewystawienie wszystkim klientom druków INF-U nie jest sankcjonowane.
Dochodząc do wniosku, że brak wystawienia informacji o uldze będzie obarczony karą, Biuro podzieliło stanowisko Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Zaistniały chaos interpretacyjny wprawia w konsternację pracodawców.
Program +500 tysięcy Prezesa PFRON
Prezes PFRON-u zapowiedział w kilku wywiadach i wypowiedziach, że w ciągu najbliższych 10 lat Fundusz zamierza stworzyć, lub prowadzić działania na rzecz stworzenia, nowych 500 tysięcy miejsc pracy dla osób niepełnosprawnych.
W pełni popieramy ten pomysł.
Naszym zdaniem wskaźnik zatrudnienia tej grupy obywateli jest skandalicznie niski i nadszedł czas, aby ktoś poważnie zajął się tym problemem. Dotychczas bowiem władze wiele obiecywały, lecz żadnych znaczących sukcesów nie odniosły. W miejsce realnych działań pojawiały się pocieszające informacje, że wskaźnik aktywizacji zawodowej niepełnosprawnych rośnie w coraz większym stopniu. W opinii znawców było to w znaczącej mierze efektem zmniejszającej się liczby niepełnosprawnych przy utrzymującej się na tym samym poziomie liczbie aktywnych zawodowo członków tej grupy.
PFRON: wpływy ze zwrotów dofinansowań i dotacji w 2015 r. wyniosły ponad 24 mln zł
Z dostępnego na stronie Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych sprawozdania z realizacji planu rzeczowo-finansowego z działalności za 2015 rok wynika, że ubiegłoroczny budżet PFRON w pozycji przychodów zamknął się kwotą 4,67 mld zł, z czego najwięcej, bo 3,62 mld zł, stanowiły wpłaty od pracodawców, którzy nie osiągają wymaganego wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych. Wpływy z tytułu zwrotu dofinansowań i dotacji wyniosły natomiast ponad 24 mln zł.
Czy możliwa jest synergia otwartego i chronionego rynku pracy?
Rozmowa z dr. Tadeuszem Majewskim[1], byłym ekspertem Międzynarodowej Organizacji Pracy.
Jan Lach: Każda osoba niepełnosprawna, zgodnie z Konwencją Organizacji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych ratyfikowaną przez Polskę w 2012 r., ma – na zasadzie równości z innymi osobami – prawo do pracy, a także do możliwości zarabiania na życie poprzez pracę swobodnie wybraną lub przyjętą na rynku pracy oraz w otwartym, integracyjnym i dostępnym dla osób niepełnosprawnych środowisku pracy. Jednym słowem, ma prawo do pracy na otwartym rynku pracy.
Dr Tadeusz Majewski: Osoby niepełnosprawne mają zagwarantowane prawo do pracy nie tylko we wspomnianej Konwencji, ale również w innych międzynarodowych, w tym unijnych dokumentach, a także w krajowych systemach prawnych.
Istnieje wyraźna tendencja do zatrudniania osób niepełnosprawnych na otwartym rynku pracy razem z osobami pełnosprawnymi. Jest to dążenie do realizacji zasady integracji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych.
Trzeba jednak wyraźnie podkreślić, że jeżeli osoby niepełnosprawne mają pracować w zakładach otwartego rynku pracy, to ich kształcenie zawodowe, a zatem i umiejętności zawodowe muszą uwzględniać podstawowe zasady i wymagania otwartego rynku pracy, czyli konkurencyjność i wydajność pracy.
Niepełnosprawni skazani na bezrobocie?
W Polsce większość osób niepełnosprawnych jest bierna zawodowo. W 2015 roku współczynnik aktywności zawodowej dla osób niepełnosprawnych w wieku produkcyjnym wynosił 25,9%, podczas gdy w niektórych krajach Unii Europejskiej sięga on nawet 70%. O sposobach na poprawę tej sytuacji rozmawiano podczas trzeciej edycji konferencji „Niepełnosprawni na rynku pracy”, która odbyła się 9 listopada 2016 roku w Łodzi. Konferencja zorganizowana była przez Uniwersytet Medyczny w Łodzi oraz Fundację Łódź Akademicka. Patronat honorowy nad wydarzeniem objęli m.in. Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, Pełnomocnik Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych oraz Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Wśród uczestników konferencji zabrakło niestety przedstawicieli tychże instytucji.
„Randka w ciemno” z pracodawcą
Przez ponad 20 lat pracy w różnych zakładach pracy chronionej, bez względu na zajmowane stanowiska, zawsze do moich obowiązków należało m.in. poszukiwanie i przyjmowanie do pracy osób niepełnosprawnych. Korzystałam z ogłoszeń w prasie, metody „znajomy znajomego”, kontaktów osobistych itp. Przez ostatnie kilka lat często zgłaszałam zapotrzebowanie na pracownika niepełnosprawnego do działu obsługi osób niepełnosprawnych powiatowego urzędu pracy.
Z przykrością stwierdzam, że pomimo życzliwego nastawienia kierownictwa do zgłaszanego przeze mnie zapotrzebowania na pracownika, bardzo rzadko udawało się faktycznie pozyskać osobę niepełnosprawną, która spełniałaby oczekiwania pracodawcy. Zaznaczam, że propozycje stanowisk były bardzo różnorodne, a wymagania najczęściej podstawowe, niewygórowane.