23 lutego miało miejsce piąte posiedzenie Parlamentarnego Zespołu ds. Osób Niepełnosprawnych. Spotkanie poświęcone było zmianom legislacyjnym umożliwiającym osobom niewidomym skuteczne i sprawne segregowanie odpadów u źródła, a także kierowanym do Sejmu i Senatu petycjom dotyczącym spraw osób niepełnosprawnych.
Segreguję – nie widzę przeszkód
Na wstępie Magdalena Sułek-Domańska z firmy ENERIS omówiła zasady działania programu „Segreguję – nie widzę przeszkód”. Jak zauważyła – w Polsce mieszka 1,8 mln osób niewidomych lub słabowidzących, którzy generują 510 tys. ton odpadów rocznie, które mogą (a nie są) poddane recyklingowi. Osoby te są wykluczone z procesu recyklingu ze względu na brak możliwości jednoznacznego zidentyfikowania pojemników na odpady (nie widzą kolorów pojemników ani napisów na pojemnikach). Jej zdaniem rozwiązaniem tego problemu mógłby być zaproponowany przez firmę ENERIS program „Segreguję – nie widzę przeszkód” objęty patronatem Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej. Program polegałby na dostarczaniu naklejek na pojemniki na odpady. Naklejki miałyby być umieszczane w stałym miejscu – prawym górnym roku każdego pojemnika, tak aby osoby niewidome nie miały problemu z ich odnalezieniem. Wyróżniałyby się one kontrastowymi barwami, trwałym materiałem oraz uniwersalnymi, wypukłymi piktogramami. Poza obrazkiem posiadałyby też odpowiedni napis alfabetem łacińskim i alfabetem Braille’a.
Zdaniem Magdaleny Sułek-Domańskiej, żeby dostępność recyklingu była powszechna, konieczna jest także zmiana prawa, która wprost wskaże obowiązek wsparcia osób niewidomych w obowiązku segregowania odpadów. By rozwiązać ten problem środowisko osób niewidomych przygotowało petycję zawierającą propozycję niezbędnych zmian w prawie. Wnioskuje w niej o nowelizację ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach poprzez dodanie do niej zapisu nakazującego używania odpowiedniego oznakowania pojemników.
Inicjatywa firmy ENERIS zyskała poparcie ze strony członków Parlamentarnego Zespołu ds. Osób Niepełnosprawnych. W ocenie Sławomira Piechoty, posła PO i wiceprzewodniczącego tego Zespołu, służy ona misji realizacji Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych polegającej na włączaniu osób niepełnosprawnych do jak najszerszego, pełnego funkcjonowania w społeczeństwie.
Petycje do Sejmu i Senatu
W drugiej część spotkania przyjrzano się kierowanym do Sejmu i Senatu petycjom dotyczącym spraw osób niepełnosprawnych. Jak zauważył poseł Sławomir Piechota, przewodniczący sejmowej Komisji ds. Petycji, petycja jest dodatkową, stosunkowo nową formą zabiegania o zmiany w prawie. W polskim systemie funkcjonuje od 2015 roku.
Poseł Sławomir Piechota przywołał także najważniejsze dane odnośnie liczby petycji trafiających do Sejmu. Z przedstawionych przez niego informacji wynika, że dotychczas do sejmowej Komisji ds. Petycji trafiło 178 petycji, z czego 23 dotyczyły osób niepełnosprawnych. Z przedstawionych 23 petycji:
- 9 nie zostało uwzględnionych
- 2 przełożono na projekty ustaw
- 9 skierowano jako dezyderaty
- 3 nie zostały rozpatrzone.
Danuta Antoszkiewicz z Biura Analiz, Dokumentacji i Korespondencji Senatu przedstawiła z kolei informację dotyczącą petycji kierowanych do senackiej Komisji Praw Człowieka, Praworządności i Petycji. Wynika z niej, że w 2016 roku do Senatu trafiło 69 petycji, z czego 15 dotyczyło problemów związanych z niepełnosprawnością. Wszystkie skierowane były przez osoby indywidualne. Z przedstawionych 15 petycji na podstawie dwóch zostały przygotowane projekty ustaw.
Jak nietrudno obliczyć – ponad 15% wszystkich petycji kierowanych do Sejmu i Senatu dotyczyło spraw osób niepełnosprawnych, co wydaje się być dość sporym odsetkiem. Wśród postulatów kierowanych za ich pomocą znalazły się m.in. zrównanie wysokości zasiłku pielęgnacyjnego z wysokością dodatku pielęgnacyjnego, zwiększenie dostępności audycji telewizyjnych do potrzeb osób niepełnosprawnych czy zapewnienie tłumacza języka migowego każdemu pracownikowi niepełnosprawnemu posługującemu się językiem migowym.
Iza Rutkowska
Wśród postulatów kierowanych za ich pomocą znalazły się m.in. zrównanie wysokości zasiłku pielęgnacyjnego z wysokością dodatku pielęgnacyjnego, zwiększenie dostępności audycji telewizyjnych do potrzeb osób niepełnosprawnych czy zapewnienie tłumacza języka migowego każdemu pracownikowi niepełnosprawnemu posługującemu się językiem migowym. ” Nieprawda: wiekszosc p[etycji dotyczyla bezposrednio dramtycznie zlej sytuacji finansowej niepelnosprawnych i ich rodzin. Dotyczyla braku wsparcia ze strony panstwa dla calych grup niepe;lnospawnych Dotyczyła niewyobrazalnych nierownosci w dostepie do wsparcia ze wzgl;edu na rodzaj uprawnienia z ktorego korzystal dany opiekun , ze wzg na czas powstania niepelnosprawnosci , ze wzgledu na dramatyczna sytuacje niepelnosprawnych z ktorych az 15 % zyje w skrajnej nędzy / 1,6 zł na dobe/, to głownie niepelnosprawni niezdolni do pracy oraz zyjacy w rodzinie gdzie opiekunem jest emeryt – najczesciej samotna matka. Temat w Polsce tabu. Oficjalnie w medialnej propagandzie opiekun otrzymuje 1400zll na reke. a sam niepelnosprawny kilka roznych benefitow co razem daje mu co najmniej 2 tys . Obie informacje sa z gruntu klamliwe.. choc prezentuje je sama min Rafalska.